کمیل آهی از ته دل کشید. حضرت علت آه کشیدن را پرسید و کمیل گفت: از صدای پرسوز این قاری آه کشیدم کاش مویی بودم در بدن او تا همیشه با این صوت قرآن را می شنیدم. حضرت فرمودند:" آه مکش و این آرزو را مکن."

در جنگ"نهروان" حضرت امیر مومنان (ع) پس از جنگ کمیل را کنار کشته ای بردند و فرمودند:" این همان قاری است که آرزو داشتی چون مویی در بدنش باشی آیا هنوز آن آرزو را داری؟"

کمیل عرض کرد: از درگاه خداوند از هر خطایی که بر زبان جاری می شود آمرزش می طلبم. حضرت فرمودند:" خواب کسی که بر یقین است بهتر از نماز در حال شک است."(2)

(1-سوره ی مبارکه ی زمر-آیه ی شریفه ی 9

2-شیخ عباس قمی-صد کلمه ی قصار)